اشعاری از استاد شهریار

من طرف فرزانه شیدا الأحد ديسمبر 27, 2009 1:23 pm

________* شهریار*________

تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است
طالع مگو که چشمه ی خورشید خاور است
کافر نّه ایم وبر سرمان شور عاشقی ست
آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است
آتش مزن به خرمن دلها که تخت جم
آیینه ی شکسته ی بخت سکندر است
بر سر درِ عمارتِ مشروطه , یادگار
نقشِ به خون نشسته ی عدل ِ مظفر است
هرجا که دلشکسته ای ودود ِ آه بّود
گر عیش شحنه آینه باشد , مُکّدر است
کیفر مده,به مافر عاشق ای صنم که کفر
با کافر از ندامت کوبنده , کیفر است
ما آرزوی عشرت فانی نمیکنیم
ما را سریر دولت باقی مُسخّر است
راه دیار مشرق وغرب زهم جداست
عاشق از اینوری ومنافق از آنور است
راه خدا پرسیتی ازاین دلشکستگی ست
اقلیم خودپرستی , از آن راه دیگر است
بگذر ز دشمنان که به محشر شود عیان
کاسباب ارتقای ستمکش, ستمگر است
در کفّه ی ترازوی حکمت, بوّد نصیب
تا فرقدان مراتب, رزق مُقدّر است
آنجا که دب به قیمت پستان نمیخرند
پستانکار نه دایه بود , دایه مادراست
یک شعر عاقلی ودگر شعر, عاشقی ست
« سعدی » یکی سخنور و« حافظ» قلندر است
بگذار, «شهریار» به گردون زند سریر
کز خاک پای « خواجه ی شیراز» افسر است

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی« شیدا »چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند
در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی‌جیب خود نمی‌کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

""""""""""""*شهریار""""""""""""""

از زندگانیم گله دارد جوانیم
شرمنده‌ی جوانی از این زندگانیم
دارم هوای صحبت یاران رفته را
یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم
پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق
داده نوید زندگی جاودانیم
چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر
وز دور مژده‌ی جرس کاروانیم
گوش زمین به ناله‌ی من نیست آشنا
من طایر شکسته پر آسمانیم
گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند
چون میکنند با غم بی همزبانیم
ای لاله‌ی بهار جوانی که شد خزان
از داغ ماتم تو بهار جوانیم
گفتی که آتشم بنشانی، ولی چه سود
برخاستی که بر سر آتش نشانیم
شمعم گریست زار به بالین که شهریار
من نیز چون تو همدم سوز نهانیم

________*شهریار*________