واپسین سخنان کوروش کبیر = از وحید توکلی(شاعر)

من طرف فرزانه شیدا الجمعة أبريل 23, 2010 6:55 am

[right][b]

[b]واپسین سخنان کوروش کبیر

حال که مرگ من فرا
رسیده است ایران را مقتدرترین کشور آسیا به دست شما می سپارم .من به
خاطر
ندارم در هیچ
جهادی برای عزت و سربلندی ایران زمین مغلوب شده باشم.جمله
آرزوهایم برآورده شد
و سیر زمان پیوسته به کام من بود ولی
در تمام مراحل زندگی از شکست و ضعف در هراس بودم و هیچگاه مغرور نشدم و
خود پسندی
را هرگز به خود راه ندادم. در پیروزی های بزرگ هیچگاه پای از دایره
اعتدال بیرون
ننهادم و حتی شادمانی بی جهت ننموده ام.حال که آخرین لحظات زندگی را
سپری می کنم
خود را بسی خوشبخت و سعادتمند می دانم زیرا فرزندانم همگی عاقل و
نیرومند هستند و
وطنم ایران از همه جهت مقتدر و با شکوه است .آیندگان از من و کشورم به
نیکی یاد
خواهند کرد .آیا با چنین موفقیتهایی نباید با خیال آسوده چشم از جهان
فرو بندم . ای
پسران عزیزم من هر دوی شما را به خدا و سرزمینم را به شما می سپارم و
تقاضا دارم
اگر می خواهید که رضای خاطر من فراهم گردد دست اتحاد و یاری به یکدیگر
دهید تا
پیوسته روح و روان من از شما شاد باشد. هرگز پای از دایره درستی و خدمت بیرون نگذارید
اگر
کارهای شما پیوسته در را عدالت و مهرورزی باشد دیری نمی
انجامد که ارزش شما در میان مردم گسترش
می یابد و قدرت شما روز به روز افزونتر می شود ولی اگر چنین نکنید
روز
به روز ضعیف تر می شوید و به پایان حکومت خود نیز نزدیک خواهید شد . از
تاریخ درس
بگیرید .انفاق در میان خانواده پادشاه بدون شک سلطنت و کشور را متزلزل
می کند و ظلم
و ستم دشمنی و کینه را ایجاد می کند.همیشه از کسانی عبرت بگیر ید که در
زندگی
سرافرازبودند و پای از راه عدالت و نیکی بیرون
ننهادند. فرزندان من
پس از مرگ بدنم
را رد طلا و نقره و امثال آن نپوشانید.زودتر آن را در آغوش خاک
کشورم
بسپارید زیرا که مهد همه نیکی ها و ثروتها و زیباییهاست. من عمر خویش را
در یاری به
مردم سپری نمودم. نیکی به دیگران در من خوشدلی و آسایش فراهم می ساخت که
این امر
برایم از همه لذتهای زندگی بالاتر بود. اکنون حس می کنم که روحم آهسته آهسته از بدنم
دور
می شود و بسی سبک شده ام.این راهی است که همه شما نیز خواهید رفت.اگر از
میان شما
کسی می خواهد دستم را لمس کند و فروغ چشمانم را ببیند نزدیک
شوید زیرا پس از مرگ راضی نخواهم
بود دور من گرد آیید حتی به شما فرزندانم نیز اجازه نمی دهم بدن
بی روحم را
نظاره کنید و آه بکشید.پس از مرگ من همه مردم ایران را برای شرکت در
سر مزارم که
پیکر بی جانم در آن خاک شده است فرا خوانید و از همگی پذیرایی نمایید.
از هر شهری که
آمدند بگذارید با رسومات و فرهنگ خودشان مراسم را اجرا کنند زیرا با
این
کار روح من در سرای ابدی بس شادمان و سربلند می شود.اینک
برای آخرین بار می گویم که بهترین
ضربتی که به دشمنان می توانید وارد کنید این است که : با
دوستان خود با مدارا و نیکی رفتار کنید
[b]ارسال: وحید توکلی (شاعر)

کوچه

با شتابی پر هیاهو

عابر می گذشت از کوچه ی بی آغاز

ملال بر دوش بود

خاکسترین پوش

رو در روی او آفتاب منگ مردادی

که بی رمق می تابید

عابر خسته بود، جان بر دوش

ساعتش تیک و تاک فضای کوچه ی ساکت را پر کرده از خستگی

آنسو و اینسو به دنبال چیزی بود چشمهای ژرف و روشنش

آفتاب محکم بر سرش می تابید حالا

به دیواری مالاند دستانش را

دیوار رنگین شد

کوچه بی آغاز بود

دیوارها ابدی

رهگذری دور، از سوی ابری دلگیر

به دنبالش دوید

عابر می گذشت پر هیاهو

یک یک گامها را

می سپرد به کوچه

چشمان بی فروغش را می چرخانید رو به هر سو

و دستانش را به تکاتک آجرهای ساکت و سخت می کشید

رهگذر نشانش داد

بی تامل فریاد کرد

بارش خورشید جانسوز حالا

عابر گم در سر ایستاده بود

چیزی می چکید از دستانش

من هراسان پنجره را بستم

و خود را به فراموشی همیشگی سپردم

کاری که پدرم از پدرش آموخته بود

[color=red]شاعر (و.ت.)=وحید توکلی

بیست و ششم فروردین ماه هشتاد و هشت

آیه های خون آلود از زبانش جاری بود
این سرود حزن انگیز، رسم رسوایی بود
با شتاب این دقایق، می کشید فریاد از دل
چشمهایش آنروزها، از خوناب بارانی بود
داستانش پر از دستهای تجاوزکار روزها
تکاتک ذره خاکش، در اسارت ویرانی بود
و.ت