چند سروده از شاعر معاصر وحید توکلی

من طرف فرزانه شیدا الأربعاء أبريل 28, 2010 8:04 am

هنگامه

کوچه های بی سرانجامی را
حالا به خاک دیدگان بسپار
این زنده گانی بی قراری را
به گورستان مردگان بسپار

حالا که رسم شهوت قدرت
شده است فواره های خون جوانان
این دو چند دولت مردی تف گون را
به خاکسترین روزهای این روزگاران بسپار

این خوبرویان خونخوار سرشت را
این فروشندگان بلیط به مقصد بهشت را
این ژاژ خایان برده آبرو از هر زشت را
به چنگ این چرخ حقه بازان بسپار

ما در خون شهیدان بالغ شدیم
با ندای سهراب و ترانه عاشق شدیم
اینک ای پولاد در دست کورمال
چه باک است، ما را به عروج سربداران بسپار

خدا نگهدارشان باشد تا وقت قیامت
منتظر باشند، نوشندگان آبشخور حماقت
این کرسی پر از تزویر تقدیمشان باد

تو ای میهنم، تنم را به سبزترین سبزه زاران بسپار...

شاعر: وحید توکلی

کوچه

با شتابی پر هیاهو
عابر می گذشت از کوچه ی بی آغاز
ملال بر دوش بود
خاکسترین پوش
رو در روی او آفتاب منگ مردادی
که بی رمق می تابید
عابر خسته بود، جان بر دوش

ساعتش تیک و تاک فضای کوچه ی ساکت را پر کرده از خستگی
آنسو و اینسو به دنبال چیزی بود چشمهای ژرف و روشنش
آفتاب محکم بر سرش می تابید حالا
به دیواری مالاند دستانش را
دیوار رنگین شد

کوچه بی آغاز بود
دیوارها ابدی

رهگذری دور، از سوی ابری دلگیر
به دنبالش دوید
عابر می گذشت پر هیاهو
یک یک گامها را
می سپرد به کوچه
چشمان بی فروغش را می چرخانید رو به هر سو
و دستانش را به تکاتک آجرهای ساکت و سخت می کشید

رهگذر نشانش داد
بی تامل فریاد کرد
بارش خورشید جانسوز حالا
عابر گم در سر ایستاده بود
چیزی می چکید از دستانش

من هراسان پنجره را بستم
و خود را به فراموشی همیشگی سپردم
کاری که پدرم از پدرش آموخته بود

وحید توکلی
بیست و ششم فروردین ماه هشتاد و هشت

شتاب

تیک و تاکش زمزمه مرگ بود
ساعت را می گویم
چه آرام از گذر ثانیه ها
گلوگاه آزادگان را به خون می سپرد
ساعت را می گویم که بی وقفه در خون می لغزید چرخ هایش
و در دالان مرگ آلود رستن ها
اشکال مرگ را می کشید

خیزش مرگ را می شنوی؟
از تکاتک ذرات خاک به آسمان می پراکند رفتن ها را

ای افسانه ها بیایید باز بخوانید
بخوانید، که دیگر هیچ نمانده
هیچ نمانده تا مرگ این رنگینک های آسمانی

حماسه وران به پاخیزید
به خاموشی آلاله ها ذره قدمی نمانده بیشتر

دیدی که خورشید از شب سرد
سر برآورد
زمین و آسمان را چون دشت پرخون
جهان را کبود و قرمز
تا این شب سرخین به سر شد نگاه را
چه آلاله ها که از سرخی ثانیه ها گذر کرد...

شاعر: وحید توکلی
ششم اردیبهشت ماه هشتاد و نه