در خلاء ذات هستی

من طرف nima الجمعة يناير 01, 2010 6:08 am

این کویر که می بینی کافر نیست

این عریانی حجابِ باد نیست

سراب ادعایِ حقیقتِ آب را دارد

این سازش که می بینی

سازشِ گُرده های خمیده

با سه کُنجِ دیوارِ تنهائیست

وقتی به اندامِ هستی می نگرم

چه بیهوده فکر می کنم

به این همه هماهنگی

در پسِ بی ثباتی

به این همه تکاملِ تدریجی

در پسِ زوالِ معنایِ انسانی

تو هر پیامی را

با مُهرِ سکوت پیک می کنی

هر الهامِ ناقصی را

تو کامل می کنی

در رویاهایم

پرواز می کنم به سوی تو

و آرامش می یابم

در خلاءِ ذاتِ تو

در کنارِ انرژیِ بی پایانِ تو

دیوانه وار می رقصم

روزی که به نبودِ تو فکر می کنم

ترسِ واقعی را

با تمامِ وجودم حس می کنم

آرزو دارم

در تهی ترین خواب زندگی

تا اوجِ اعلی

به سویت پَر زَنم

و در آغوشت

مردابی خُروشان شوم

تا با روحِ نا امیدم دشمن شوم

و به حدی نزدیکت شوم

که فاصلهء من با تو

به فرمِ به دنیا آمدنِ پروانه ای

از پیله ای لطیف و نازک

به دنیایی زیباتر باشد

و یا ظهورِ پرنده ای باشم

به دنیایی به دور از حصار

آنجا که آرامشِ مطلق،

هیجانِ آدمی هوشیار

و احساسات انسان

همراه با منطق باشد

( از دفتر زمزمه های یک تبعیدی)

من طرف فرزانه شیدا السبت يناير 02, 2010 3:55 am

بر نام هستی خویش هزار ان ارزوئی را رقم میزدم
آرزوهای دست یافتنی و نیافتنی
ودر حریم ساکت نفس اندیشه ام....
آینه ی محبت را ,غبار آلوده تر از پیش یافتم
« نَفس سرد آدمی با « نفس سرداو
رویاهایم را نیز مه آلوده می نمود
ومیدانستم تا خط آخر رفتن از خط شروع هستی ام
هزار بیراهه ای
در امتداد گذر از « آدمی» دلشکسته ام خواهد نمود
فریاد در سینه چون گردبادی که راه نفس را می بست
بااندیشه هایم درهم می آمیخت
انسان طعم تلخ یاس را چگونه مزه مزه میکند
وقتی میداند « آدمی » در کمین اوست ونه دنیا ونه زندگی
«آدمی» در کمین اوست!
شنبه 12 دي 1388 /دوم ژانویه 2010
سروده ی فرزانه شیدا
سروده ی زیبای تو همراه با فرگرد آدمی که در دست نوشتار دارم شعر بداهه ی الان رو باعث شدتا بنویسم
نیمای عزیزاندیشه هایت شادمانه باد
وروحت در آرامش زندگی رو به اوج باشد ودر صحنه ی زندگی موفق باشی وکامیاب
دوست دارت فرزانه شیدا در خلاء ذات هستی 979385

در خلاء ذات هستی

در خلاء ذات هستی

رد: در خلاء ذات هستی