به شاعری که نمی توانم دوستش نداشته باشم -عبدالجبار کاکائی /شاعرو ترانه سرا

من طرف فرزانه شیدا الثلاثاء مايو 04, 2010 4:13 pm

عبدالجبار کاکایی
سایت ایشان :سال های تاکنون
http://www.jabbarkakaei.blogfa.com

به شاعری که نمی توانم دوستش نداشته باشم

سلام قزوه
ممنونم از اظهار امان نامه بر پایبندی من به شعر دهه شصت که به فراخوان وبگردان پایگاهها ی سایبری به مقر هایشان انجامید.اماانچه در نقل محفل کتاب یاد شده گذشت از زبان من شرح مختصرموضوع و محتوای شعر انقلاب در چند عبارت کوتاه و شباهت رویکرد های موضوعی کتاب مذکور به انها و برحذر داشتن شاعر از تکرار خطاهای ناشی از عصبیت انقلابی مثل تفکیک آدمها و جمعیت ها ذیل عنوان عبدالله و سمیه یک طرف و جهانگیر و شهلا طرف دیگر و اسطوره سوزی و آموزش اخلاق شهروندی با اتکا به نهاد های تنظیم اخلاق رسمی کشور به جای بهره خوری از دین زنده ی جامعه و شباهت برخی قطعات کتاب یاد شده به هول و هیجان همان سالها بود و بس . حتی در جواب کسی که پی جوی ایراد من بود بیتی از حاج مرشد چلویی خواندم که :زاهد اگر که امر به معروف می کنی /طوری بکن که قلب گنه کار نشکند . که با داشتن این الگو های اخلاقی از دین زنده جامعه حیف است نسل پس از بحران در صف پایگاه های رسمی انتشار اخلاق دولتی باشد. و اینکه شعر انقلاب در امکان بالندگی ست نه بحران انتخاب این و آن .یادم می اید مولف کتاب خود زنی کرد و علت عیب جویی من از کتابش را رای و انتخابات و غیره و کذا خواند . که زمینه در ایشان فراهم بود اما قصه از اینجا شروع نشد
وقتی دیدم سایه خبرگزاری فارس که به مجازی شهرت دارد در نقل اظهاراتم امانت دار نبود و به تنظیم خود خواهانه ی خبر پرداخته بود من باب تادیب مخبر و با تذکر به حفظ هوشمندی مولف به میراث داران موج مرده شعر انقلاب که پاتوق غیر رسمی آنها خارج از حوزه هنری بود اما سلسله فعالیتهای رسمی و غیر رسمی شان سر از افشاگری های محافل مطبوعاتی غیره و کذا در آورد و گاه در فضا سازی موضوعی شعر دهه شصت بی تاثیر نبودند اشاره کردم وخصومت خود ساخته و دائم شعله ور این برادران نسبت به مخالفان را نه به سبب غیرت دینی که تکلیف پایگاهی دانستم و از وارثان ادب انقلابی من جمله مولف و هم فکرانشان که شما بهتر می شناسید خواستم از این موج مرده تبعیت نکنند و امثال حاج مرشد را در اشاعه ی ادب سر مشق بگیرند که در صراط بمانند و کینه توزی و تجددستیزی بی وقفه و گاه بی دلیل را نشانه ایمان درست ندانند که گاه معلول سببی نهفته است .
اما انتشار ویروس کامنتهای بی هویت و مویه های و رجز ها و تحکم هایی که میل به تشنج داشت و جعل اخبار و آثار سبب شد شما هم اظهار نظر بفرمایید و در جهت بحران خود ساخته مولف حرف بزنید لیک ازقبل همان بزرگواری و کرامت که در شما سراغ داشتم موضوع به تلفنی و اظهار محبتی فیصله یافت ولله الحمد .

امیدوام به اندازه شما اگر چه در ذوق و طبع شاعری بعید می دانم اما در اخلاق و جوانمردی که اقرار به اغفال می کنید و حلیت برای خود و دیگران می طلبید در نسل بعد از ما باشد که بزرگنمایی کنگره هایی که من و شما در ان بی تقصیر نبودیم نسل امروز را کم تحمل کرده است .

شبیه به شعر هایتان هستید مانا و درست به همین گونه بمانید.
شعر زیر را بداهتا گفتم به روشی که این روزها دوست داری
****
زشتیم و فقط آینه فریاد رس ماست
این عقل فلان ابن فلان هیچکس ماست

در محضر تو فاصله زانوی ادب ماند
جایی که نشستیم همانجا قفس ماست

عاشق شدم و فرصت ابراز ندیدم
تاوان نگفتن گرهی در نفس ماست

ما کام گرفتیم از آواز تو و جز
... تو آن هم که به قولی هوس ماست
برخاستی و دامن از این خاک تکاندی
این ذره ی جا مانده همان خار و خس ماست

عبدالجبار کاکایی
سایت ایشان :سال های تاکنون
http://www.jabbarkakaei.blogfa.com