●اشعار ف.شیدا در کتاب بعُد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ بخش دهم(10)قسمت دوم

من طرف فرزانه شیدا الجمعة مايو 21, 2010 3:01 pm

●اشعار ف.شیدا●

در کتاب بعُد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ●

ـــــــ بخش دهم(10) ــــــــ

_____خطی سیاه _____

رویا زده در فریبی بنام وصل

درکوچه های عشق در پی امید گشته ام

از رهگذار خسته وعابر ز کوچه ها

پر سیده ام نشانه عشق وگذشته ام

گوئی نشان عشق , سوالی بجا نبود

چون در نگاه همه خنده میدوید

گوئی در پی این راه پای من

در انتهای خویش به ویرانه می رسید

در این گذار همه اندیشه های تلخ یاس

پا بر پلکان فریاد ... می گذاشت

دستی بدفتر عمر بر سر امید وارزو

« خطی سیاه» ز حرمان وغم نگاشت

_____ فرزانه شیدا - 1366 _____

۱۲ ●

____ سکوت ____

بر پیکر این زندگی , رنگ سیاهی از جفاست

یگرنگی وصدق وصفا, چون زر بدنیا کیمیاست

یک کلبه میخواهم فقط, در قلب جنگلزار دور

ای ناجی عاشق دلان , آن کلبه ی تنها کجاست؟!

این پرهیاهو زندگی, از آن اغیار است وبس

راه منو این مردمان , در زندگی ازهم جداست!

انجا که باشد خلوتی, گیرد جلا روح بشر

آخر بدامان «سکوت» رازی نهان و پر بهاست

زین پس روم در خلوتم,در مکتب تنهائیم

ما را خوش آن تک خلوتی, درگوشه های انزواست

دنیائی از آرامش است, از هر هیاهوئی تهی

هرجا که ره یابد سکوت, دل از هر آن بندی رهاست

همواره در عمرم «سکوت» , دل را,کشیده کشدسوی خویش

در گوشه ای , در خلوتی, آنجا که دور ازهرصداست

چون « شاعرم» روحم مرا, رو سوی خلوتها کشد

گویا در آن خلوت کسی, با روح وقلبم اشناست

درسم دهد, پندم دهد, قلب مرا سازد ز خویش

شاید مرا درخلوتم , یار بزرگی چون خداست 12/5/1364-شنبه مردادماه ●

ــــــــــ ــفرزانه شیدا ـــــــــــ

۱۳ ●

___ در طپش های مداوم در باد ____
لحظه هایم جاریست
در طپش های مداوم در باد
وامیدم بدروغ
به هرآن شاخه ی اندوه زده
درشبستان سیاه
به تن خاطره ها می چسبد
وبه شاخ ی غم واندوه بسی
در درون خودُ و دل می شکند
وسرشکم جاریست
در رگ خاطره ها
ازهمان عشق که زود
شاخه ای گشته

و ا فسوس شکست
در طپشهای مداوم در باد
در شبی طوفانی
آه اما بنگر
دل من میمیرد
درد در ساقه ی اندوهِ مداوم هرروز
گاه در نیمه شبی
در رگ هستی وقلبم جاریست
عمر من لیک
چه طوفان زده در دامن باد
چه پریشان در دهر
درپی هستی خود میگردد
خاطرم از نم باران نمناک
دیده ام سیل همه بارانی ست
که درون دل من جاری بود
و سکوتم افسوس
در تن لبخندی
باز دردیده ی هر بیخبری
همره ی خنده وهر شیطنتی
سبزی باغء دل شاعره بود
در نگاهی که درون دل من

راه نداشت
آه آری امروز

لحظه هایم جاریست
همچنان روز وشب و هر لحظهدر طپشهای مداوم در باد
خنده وشادی

و هر شیطنتم نیز هنوز
همچنان جاری

لب بوده و چشمانم نیز
همچنان برق مداوم دارد
لیک خالی زحضور روحم
و دگر مانده دلم لیک چرا
همچنان قلب منونبض وجودم هردم
میطپد باز هنوز
لحظه هایم جاریست

در طپشهای مداوم در باد
زندگی طوفانی ,خاطرم نمناک است
خاطرم نمناک است

1368 سه شنبه 22 آبان

____فرزانه شیدا ____

۱۴ ●

____ برما ببخش خداوندا !! ___
نه سپید نه سیاه

تنها دل واژه های دل

مگو از عشق نه
لب مگشا بر کلام زیبای عشق
که از اعتبار افتاده است
این زیبا کلام زندگی
این واژه محبت

این یگانه امید انسان
کنون اما شک است

وتردید ها
جایگزین در مهر ورزی

وعشق
آه امروز چه ساده از کنار
دوستت دارم ها میگذریم
با نگاهی پر زتردید
با سوء ظنی دلشکننده
با ناباوری کلام
و آه که چه تنها
بر جای مانده ایم
چه غمگین بدنیا نگریسته
چه افسرده بی کسی
را زندگی کردیم
راه زندگی طی کرده ناکرده
بآخر میرسیم و آخر آه
انتهای جاده ی رفتن
افسوس که آندم
حتی نگاه بر پشت سر نیز
چه بی ثمر چه بی اثر

خواهد بود
میدانم میدانم
خدا چنین نمیخواست
نه اینگونه که برخود

روا کردیم
و گناه اما همیشه
بر گردن سرنوشت تقدیر
زندگی بود
چه حماقت وار ‌در تکرار این
اصرار کردیم که
نه نه تقصیر من نبود
سرنوشت اینگونه بود
من بیگناهم
تقدیر چنین میخواست

من بیگناهم
آه و وای بر ما
که خود تقدیر و سرنوشت

در کف ...
همواره ؛رفتیم ؛ رفتیم
با دری بسته بر افکار خویش
غمزده در روزگار تنهائی
و در حماقت... آری ... در حماقت !!!
ره سپردیم و رفتیم وفقط رفتیم!!!
چه بی دلیل غم خوردیم
و آه ... همواره

از درون و بُرون غافل !!
منو تو ... ما ...

به چه چیز دلبستیم ؟!
از چه دل بُریدیم ؟!
چه را جستیم ...چ

ه را یافتیم ؟!!!!
وای بر ما ..خداوندا ببخشا بر ما
ظلم خویش برخویش
حماقت دل را...

در یک عمر زندگی ...
بی هیچ گشوده دری
بر دیده ونگاه ودل!!!
ما آخر... ازخانه ی دل
به بیرون نگاه نکردیم
بدیدن ؛ چشم؛ دلبستیم
و باور کردیم آنچه را چشم میدید !!!
و گفتیم : تا به چشم ندیدم
باور نمیکنم !!!
... هه ... چه مضحک بود این!!!
وای که درانتها نیز
بی خردی یک عمر زندگی را
به چشم خویش .... دیده
به تکرار ؛ بیگناهم ها؛ هدر میشویم!!!
و وای چه دیر است آنروز
چه بی ثمر چه بی اثر
و چه غمناک ... چه دردآلوده
مانند بیدارشدن طفلی از خواب
و یا چون تولد اما در انتها !!!
اما دیگر... بسی ... بیهوده !!!
باور کن ... انتها نیز امروزاست
... اینجاست !!
منو تو اما انتها ندیده
در پایان ایستاده ایم
امروز بتصور ،، می بایست ها ،،
و فردا در تکرار ... ایکاش ها
حیف از زندگی..!!!
حیف... وقتی که نپرسیدیم امروز را
تا درانتها بپرسیم از خود خویش
چه میخواستم ... چه میخواهم
چه شد !!!! ..... چه شد
تا گر کنون ... هیچ نیستم
پوچ نیز نباشم بعد از این !!!
تو برما ببخش خداوندا ...ببخش
ویرانی دنیای مهر ترا ...
ویرانی خودرا
که خود کردیم ونگفتیم که
که این خودکرده را بر خویش لعنت
که این خودکرده را تدبیر هم نیست
که؛ بود؛ اگر میخواستیم !!!
بر زبا ن ....اما...
شکایت را پایانی نیست
که همواره شاکی دنیائیم
و بی گنه افکار خویش
در خیالی باطل !!!... باطل ...باطل

افسوس و آه
ازاین ندانم کاری های نا دانسته منو تو!!!
و ببین مرا... ترا
که...چو امروز را اگر می گفتند ...
آخر ین روز توست
باز لب گزیده میگفتیم ؛
من هنوز هیچ نکرده ام
من هنوز به هیچ نرسیده ام
من جز هیچ نبوده ام
خدواندا برما ببخشا
ویرانی خودرا ...دنیای عشق ترا
روزگار آدمی را
از دست خود برخود ...
بر دیگری.. بردنیا
برما ببخش خداوندا
..برما ببخش خداوندا
که ما خود را آنگونه که بودیم...
ندیدیم ...افسوس!!!
...تو نیز ...برما ببخش خداوندا !!

24 آبانماه 1388
____فرزانه شیدا ____

۱۵ ●

● بگذار ●

بگذار زمان راه بگشاید

بگذار سرزمین روزهای بلند

تاریکی را جواب گوید.

بگذار مهتاب , نور بر یزد ,

در حوض آسمانی شب

« همیشه راهی هست,

در ناامیدی ها نیز!»

همیشه مسافر , تنها نمی رود

روزی باز خواهد گشت...

گذر آبهای روان نیز

بازگشت ابرهاست

وبارش باران ها

وصال دوباره ی آب با رود

قطره با دریا

همیشه چنین نخواهد ماند

همیشه دلتنگی نخواه بود

لبخند روزی, دوباره

بر لبهای بسته

باز خواهد گشت

ناامید مباش , قلب من!

ناامید مباش ای دل!

● فرزانه شیدا 30تیر 1382 ●

۱۶●

____ خاموشی شمع _____
یه سکوت و یه صدا
یه عبور ناگزیر لحظه ها
توی تقویم جدید
خط کشیدن روی اون شماره ها
توی خلوت و سکوت
گذری از همه خاطره ها
و تو قانون زمین
گذر سالی و عمری بیصدا
فوتی کوتاه وبلــند,
واسه خاموشی شمعی روی کیک
و دلی غرق سوال
«فوت خاموشی یک شمع
« چرا ؟!
دل که میسوزد و میسوزد باز
همچو شمعی به نهانخانه عشق
دیده همواره به شب
در پی نور
زندگی در پی خورشید
به فردا, دلشاد
شاید این عشق
دگر رفته ز یاد
شاید این عشق
دگر رفته زیاد!!!
کاش اما دل ما
روشن از« شمع »محبت باشد
فوت خاموشی یک شمع
چرا ؟... آه
خاموشی یک عشق چرا ؟!
____ فرزانه شیدا ____

۱۷ ●

___ خانه ی محزون___
خانه ای تنهاست ..
چشم من اما
آشنا با گوشه های
خانه ی محزون
آینه در کنج دیواری
در صدای بیصدائی ها
قصه گویداز جدائی ها
صندلی ها
تکیه بر میز
کنار خویش
خسته اند
از انتظاری گنگ
بس اسیر حسرت
یک جنبش کوتاه
ساکت و خاموش
پرده های پر غبار
اما
آرزومند صفای
نور خورشیدند
وه چه غمگینند
ساعتی..
در تیک تاک غصه دار خویش
آن دل بی تاب
عاشــــق را
آ ن نگاه
شادو خندان را
بر تن
آن عقربکهای خوش
دیروز میـجوید
لیک
این صبح خوش امـروز
پیک شادی را
هنوز ،
اندر پس یک راز
بر تن این پرده های
شیشه ی خاکی
از نگاه خانهی محزونی
...فرو بسته ست
عقربکها نیز
بی خبر
از معنی شادان خود
هستند
تیک تاک لحظه ی دیدار....
می گشایم
پرده را آرام
گوئیااینک
,نگاه خانه ی محزون
با شگفتی سخت
...حیران است
وه که این خانه
بسی در هم
پریشان است
آه ای تک خانه ی محزون
... با سرشک چشم
میشویم غبار
از شیشه ی غمناک
پاک میسازم
تن افسره ات از خاک
میزدایم غصه را
از این نگاه خاکی غمناک
صندلی ها
جابجا گردید
از تب حسرت
رها گردید
آه ای گلدان خالی
پر کنم امروز
با گل سرخ
و به صد گلبرگ
گل عروسی لابلای آن
میخک سرخی میان آن
نرگسی یاسی...
با شکوفه های گیلاسی
در تو میریزم
خنک آبی
بعد از آن گویا
تو سیرابی
آب وجارو میکنم
آنگه حیاطم را
آه اینک
خانه ام
زیبا و خندان است
وه چه شادان است
یار من آخر در
این تک خانه مهمان است
آه ای زنگ در خانه.
..بیصدائی ها
دگر مردند
بسکه هر دم
... و قلب من آزردند
بیصدا بودند
لبهای شکایت نیز...
در خموشی های اندوهی
اینک اما
لحظه دیدار
و گفتار است
...آه آمـــد....
این صدای پای او
از پشت دیوار است
زنگ در ...آری
صدای زنگ در آمد
میدوم
من با شتابی تنــد
التهاب لحظه دیدار
باز شد این درب سنگین
... بار دیگر باز
زندگانی بار دیگر
در دل این خانه شد آغاز
او در آمد با
کلام ساده لبخند
با سلامی پاک...
آمدی ؟
مـن منتـظر بـودم
خانه هم
در انتظارت بود
خوش درا
محبوب من
کاینجا
در تب دیدار تو
عمریست میسوزد
دیرگاهی این دل
و این خانه خالی
روز و شب
در اتنظاری تلخ
دیده ی غمگین
بدر دوزد
خوب بنگر
خانه بی تاب است
چون دل من
در هراسی تلخ میسوزد
تا مبادا
"اینهمه " رویا
و در خواب است
بعد از این اما ...
بعد از این اما
بی تو هرگز
سر نخواهم کرد
بی تو هرگز سر نخواهم کرد
______فرزانه شیدا______

۱۸ ●

______ *پرواز *_____
« پرواز» مگر
« آسمان » نمیخواهد
دشت بی انتهای آسمان...
با ابرهای طوفانی
به باد فروخته است؟!
واز چه رو
« صدای پرواز» را
در رعد وبرق ابرهای خشمگین
بیصدا نموده است...
پرنده , بی آسمان...
در شاخه ی ,کدامین ,
درخت طوفان زده
آرام خواهد بود
وقتی که آسمان
پرواز نمیخواهد
____ فرزانه شیدا/امرداد/ 1374 _____

۱۹●

__________حرف حق________
چون گذارم سری به بالینی
بینم ای دل که زارو غمگینی
خود ندانم که راز شبها چیست
گو به شبها مگر چه می بینی

این شرار نهفته در دل چیست ؟
روشنی بخش این شررها کیست ؟
او که بر تو عیان شود هر دم
آگه از درد جانفزایم نیست ؟!

در کدام آتشی به شب سوزی
دیده بر تیره گی شب دوزی
گه به گه زیر لب به خود گوئی
می رسد نوبت منم روزی

قلب من در پی چه می گردی ؟!
از چه رو شب , لبالب از دردی ؟
گه پریشان شوی گهی آرام
گه چو شعله ,گهی چو یخ ,سردی؟

با چه چیزی, به شب, گلاویزی
بر رخم , اشک آتشین , ریزی
«او که آید», چرا , بیکباره
خنده ها ر ا, به گریه آمیزی ؟

آنکه با او به شب سخن گوئی
گو به ما هم نشان دهد روئی
در پی اش دیدگان من هر شب
جستجو می کند به هر سوئی !

او که دائم به گوش تو خواند
خواب خوش را زچشم ما راند
آنکه گوید سخن به تو هر شب
گوئیا درد ما نمی داند !

ما بدل , آرزوی شب داریم
تا که در بستری به سر آرید
شب که آید رسم به نومیدی
چون دگرباره خسته و زاریم!

« او که خود را »بتو عیان سازد
جنگ را بر سر چه آغازد ؟
گوئیا شب در این نبرد و ستیز
گه برنده شود گهی بازد

گو به آن شب رسیده غمبار
خسته گان را به حال خود بگذار
دل ! چرا هم سخن شدی با او؟
دید جان را به خواب خوش بسپار

روز و شب را , تفاوتی باید
کی ز جان خستگی بدرآید ؟
روزوشب گشته ام اسیر غمت
بر غم وغصه , چاره ای باید!

دل !تو هم این میان گُنه کاری
تو چه کاری به کار او, داری ؟
گر سخن گویدت ,تو ساکت باش!
دست از او میشود که برداری؟
...
دل بیکباره پر زغم خندید
درد تلخی به ... ام پیچید
همچو طفلی لجوج و نا آرام
پای خود را به ... ام کوبید !

گفت: ای دلیل غمهایم
ای که کردی به ... ات جایم
غم بدوشم گذاری و آنگاه
می گذاری به غصه تنهایم ؟!

آن دو چشمی که از تو شد گریان
این دلت ,«من : که گشته ام نالان
هر دو از « دست تو : پر از رنجیم
ای تو خودخواه جاهل و نادان !

خود مزن اینچنین به نادانی
بهتر از هرکسی تو میدانی
آنکه گشته عذاب جان و دلت
«آن توئی , تو »! ( نه , راز پنهانی) !!

اولین دم چه کس نگارت دید
دیده بود و تنت ز آن لرزید
«تو» به من گفته ای که عاشق شو
عقلمان هم به ریشمان خندید !

نکند تو ,کنون پشیمانی
بلبلی کردی و نمی خوانی
چون هوا پس , شده بمن گوئی
چیزی از ماجرا نمی دانی ؟

این شکایت بدیگران بنما!
گو به آن کس , که بوده از تو جدا
رنگ ما می کنی ؟! عجب کاری
بّه که گویم ترا : که ایوالله !

آنچه آید سراغ من ,« عشق» است
آنچه گشته چو داغ من,« عشق »است
شب ندارد تفاوتی با روز
در شب من «چراغ من عشق است »
...
در جدالم به هر شبی با غم
شب به شب در میان جور و ستم
این میان گر که من شوم پیروز
غم چو آهو کند زقلب تو رم !

آنگه از خستگی جنگ و نبرد
از جدالی که دل برای تو کرد
هردو از پا فتاده ,می خوابیم
غرق رنج وُ لبالب از تب و درد

من به هر شب چنین گرفتارم
با غم و رنج و غصه بیدارم
من ز هر چه شب است و خاموشی
تا ابد غمگنانه , بیزارم !

پرسی از من, چرا تو,غمناکی؟
آنکه جنگد , شبان به بی باکی
آن « منم ,من» که پر ز اندوهم
وه برویت ! تو گشته ای شاکی ؟!

من چگونه ز دست « تو » نالم؟
من ز « تو» اینچنین غمین حالم
از هماندم که عاشقم کردی
همچو مرغی شکسته ای بالم !
...
چونکه دل اینچنین جوابم داد
گفتم ای دل ! مکن ز غمها یاد
راست گوئی !« منم » که درد توأم
از منو عشق آتشین فریاد
...
دانم ای قلب من که حق داری
سرم دارم ز روی تو باری
عهد بندم که بعد از این با عشق
لحظه ای هم نباشدم کاری !

بعد از این پا بپای تو در غم
همچو یاری کنا ر تو هستم
بر همه عالم و جهان سوگند
دیده بر روی عاشقی بستم
____ فرزانه شیدا _ 1362 آبان _____

۲۰ ●

ـــــ چه بما میگذرد ؟!ــــــ

چه بما میگذرد؟!
جز همان ابهامی
که بدلهای همه
و دل« شاعر» دهر ...
روز و شب
واژه گفتن داده ست... ؟!
چه بما میگذرد...
جز همان نقش توّهم هائی
که به قلب منو تو...
قلم سبزی داد ,
تا چه بد یا که چه خوب...
« حرف گفتن باشیم»!.
شنبه 21اردیبهشت 1387
___ف.شیدا___

ـــــــ پایان بخش دهم(10) اشعار در کتاب آرمان نامه اُرد بزرگ به قلم : فرزانه شیدا ــــــــ[center][/center