شعر: قلم

من طرف p.shahinnejad السبت مايو 22, 2010 9:26 pm

قلم

خداوندا

چه رازست این امشب؟

دلم بی
تاب خواب هم نیست امشب

قلم
از من جلوتر می دود تیز

سرشکم

می کند چشم مرا خیس

قلم می
خواهد امشب خون نویسد

از این
خونین دل محزون نویسد

خدایا
من که کردم دل فراموش

به
سختی کردم این پند تو را گوش

که

گفتی بس توکل بایدت بود

از
ین سرگشتگی ناید تو را سود

دلم

سودای یار از سر برون کرد

خودش

حیران بماند تا دید چون کرد

گمان

بردم که از زندان برستم

ندانستم

که من بیدارِ مستم

قلم در
دستم از مستی خبر داد

از آن
چه هستم و هستی خبر داد

خدنگ
ست این، قلم اسمی بر آن است

پی

آزار دل هر سو روان است

قلم
را من نمی خواهم، چه کارست؟

دلم

دنبال یک فکر محال ست

گر
این فکرم پرو بالی بگیرد

دل
محزون من حالی بگیرد

شوم
ساده دلی بس ساده اندیش

نه
این آشفته ی شوم بد اندیش

ولی

این دل چه می گوید که ای داد

بدادی این یکی را هم تو بر باد

چو یارت رفت یارت این قلم بود

وفایت با قلم از این قلم بود؟

سروش دل به جانم شعله افکند

مرا در خجلت و حسرت بیفکند

وفایت را بنازم نازنین یار

کجا یابم چو تو محرم به اسرار؟

بیایید هر چه دارم پس بگیرید

قلم را از من محزون نگیرید

پروانه
شاهین نژاد

من طرف فرزانه شیدا الإثنين مايو 24, 2010 12:26 pm

سروده ی زیبائی بود موفق باشید Neutral

:study:

من طرف zolal96 الأربعاء يونيو 12, 2013 3:25 pm

شعر چیست - زلالی از دادا بیلوردی

.

شعر می دانید چیست؟

شعر هم نوعی بهار زنـدگیست

عالمی از واژه ها در باغ دل پروردن است.

شعر تقسیم سطور نثر نیست

باید اندر شعر زیست

.

موسیقی در نظم هست

نظم در آهنگ، شور بـزم هست

گاه در یک قافیه صد معنی و احساس بین.

چارچوب نظم ها را عظم هست

انسجـام و حــزم هست

.

ای بسا مُنشی که مُرد

ای بسا نثری که مُهر « مُرد» خورد

ای بسا کاهــی کــه بـا تبلیـغ، نام شعر یافت،

بعدهـا در پنـجــه ی آتـش فـسـرد

سهمی از جنگل نبـرد

.

نی که بی نایی شود

دست باد افتاده هر جایی شود

شعر در هر قالبی چه نثر و چه نظم و زلال

باید همچون شهر رویایی شود

غـرق زیـبـایــی شود

من طرف zolal96 الأربعاء يونيو 12, 2013 3:29 pm

زلالی از دادا بیلوردی:

نیمی از آن قدمت چند؟

ای که میرد به تو هر کوچه و دربند،

حال داری نفسی فـرش دو پـایت گردم بـاز؟

حاضرم جـان دهم آغـوش تـو دلبند

با دو تا بو سه و لبخند

*

تـا کنــی ذرّه نـگاهــی

می شوم پـای وجودت پـَر کاهی

بر تو شش دانگ حواسم شده جاری ندهد روی

نه قصور و نه خطا، نه اشتباهی

مانده ام چشم به راهی

*

فخر هر ملک و زمینی

تو نه ضدّ شعری و نه اهل کینی

در حجاب آی و ز نامحرم جمال خود بپوشان

ترسمت گوینـد فاسد در زمینی

خارج از ناموس و دینی

شعر: قلم

شعر: قلم

رد: شعر: قلم

شعر چیست؟

شعر زلال