مثنوی پريشانيم

من طرف (عضو اخراجی) الثلاثاء يناير 12, 2010 8:16 am

این مثنوی حدیث پریشانی من است

بشنو که سوگنامه ویرانی من است

امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام

بلکه به یومن آمدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو ، غزلم شور و حال مرد

بعد از تو حس شعر فنا شد خیال مرد

گفتم مرو که تیره شود زندگانیم

با رفتنت به خاک سیه می نشانیم

گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد

بر چشم باغ فرصت دیدن نمی دهد

وقتی نقاب محور یک رنگ بودن است

معیار مهر ورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است

اصلا کدام احمق از این عشق راضی است

این عشق نیست فاجعه قرن آهن است

من بودنی که عاقبتش نیست بودن است

حالا به حرفهای غریبت رسیده ام

فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام

بگذار صادقانه بگویم که خسته ام

بی زارم از تمام رفیقان نارفیق

اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق

من را به ابتذال نبودن کشانده اند

روح مرا به مسند پوچی کشانده اند

تا این برادران ریا کار زنده اند

این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند

یعقوب درد می کشد و کور می شود

یوسف همیشه وصله ناجور می کشد

اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند

منصور را هر آینه بر دار می زنند

اینجا کسی برای کسی کس نمی شود

حتی عقاب در خور کرکس نمی شود

جایی که سهم مرد بجز تازیانه نیست

حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست

ما می رویم چون دلمان جای دیگر است

ما می رویم هر که بماند مخیر است

ما می رویم گرچه ز الطاف دوستان

بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است

دل خوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش

در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است

ما می رویم مقصدمان نا مشخص است

هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است

از سادگی ست گر به کسی تکیه کرده ایم

اینجا که گرگ با سگ گله برادر است

ما می رویم ماندن با درد فاجعه است

در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است

دیریست که رفتند امیران قافله

ما مانده ایم قافله پیران قافله

اینجا دگر چه باب منو پای لنگ نیست

باید شتاب کرد مجال درنگ نیست

بر درب آفتاب پی باج می رویم

ما هم بدون بال به معراج می رویم

من طرف فرزانه شیدا الأربعاء يناير 13, 2010 7:32 pm

پوریای عزیز اشعارتون بسیار دوست داشتنی ودلنشین هستند وواقعا ازخوندنشون لذت میبرم امید موفقیت هرچه بیشتر شمار و دارم شادمانه موفق باشی ومانا مثنوی پريشانيم 73219

وقتی , صدای دل من شکسته بود
در کوچه های دلم ,غم نشسته بود...
دیدم غریب لحظه ی تنهائیم که باز
از هرچه بود ونیست بریده , گسسته بود
اینک دلم نه دلخوش این مردم است ودهر
اینک دلم شکسته دلی زار وخسته بود.
مثنوی پريشانيم 979385

اینم بداهه ای درنیمه شبی ...و درآدرسی که دادین پیداتون نکردم.شاد باشی وموفق

مثنوی پريشانيم

مثنوی پريشانيم

رد: مثنوی پريشانيم