منِ برتر

من طرف حسین رخشان فر الأربعاء مارس 10, 2010 6:47 pm

خدا

کجایی ؟
نازنین گلپر !
مرا بودن بهانه
بهترین بهتر !

دلم می خواست
دلم می خواست می بودی
دلم می خواست می بودی و می دیدی
به دور افکندن پیمانه و خم را
به دست ابلهان شهر !
نگاه خیرۀ مه را و انجم را
به این بازیچه های دهر !
تو گویی
برسر این شهر و این مردم
یکی
یک مشت خاک مرده پاشیده !
همه خاموش خاموشند
سراپا جملگی گوشند
همه فارغ ز خود گردیده ، مدهوشند
که بویت پیچد اندر شهر !

به جانت
نازنین گلپر !
به نامت
بهترین بهتر !
چنان غرق خیالت گشته اند اینان
که گر تیری به قلب کس فرود آید
و او
در خون شناور گردد و جان بسپرد
یک تن نمی بیند !
یک تن نمی فهمد !
چه آشوبی چه بلوایی درون سینه ها بر پاست !
ولی تن ها
چو میخی آهنین بر جاست !
تمامی اشکبار این
همه امیدوار این
همه دل بیقرار این
که ؛
می آید !
خدا با ماست !

به کنجی دنج و ظلمانی
یکی بی دل
سخن با دل کند آغاز ؛

خدایم !
می رسد از ره !
فدای آن دمی کان مه
نگاهی نیم هم بر کس
نیاندازد
به غیر از بر من خوشبخت !

و آن دیگر که بی دل تر
چنین در گوش دل خواند :

ز اسب باد پایش نرم
فرو می آید آهسته
به روی سنگفرش سرد این کوچه
به سویم گرم می تازد !
رخ من
رنگ می بازد
ز شوق دیدن گلگونۀ گلگون دلدارم !
دگر آیا
غمی دارم ؟!
تو هم از شور عشق آنگه
دگر در سینه جایت نیست !
به غیر از بر سر این آسمان آبی سرکش
دل من !
جای پایت نیست !

کجایی ؟
نازنین گلپر !
مرا بودن بهانه
بهترین بهتر !
بخندی زعم آن یک را که اندیشد ؛

شمیم دلبرم آید !
به نرمی در برم آید !
نگاهم با نگاهش در می آمیزد !
زشوقش
دیدگانم اشک می ریزد !
فرا می آرد اهسته
به سوی من دو دستش را !
که عمری در هوایش بوده ام !
عمری !
به سان حلقه ای در گردنم دستش می آویزد !
به روی گونۀ خیسم
لبانش نرم می لغزد ... !

وبس افکار پوچ بی مر دیگر !

غرض
هر کس به دل بی حد
بدینسان وعده می بخشد

ولی من
نازنین گلپر !
مرا بودن بهانه
بهترین بهتر !
رها و فارغ از این قیل و قال و های و هوی دل
رها زین فکر بس باطل
که حتی
در نگاهت کمترین آیم !
و یا قدرم در آن بینی
که از کفشت
غبار راه بزدایم !
و یا خاک رهم یابی
نهی پا بر سر و رویم !
شوی آنگونه نزدیکم
که آزارت دهد بویم !

تو دانی خود
عزیز من !
شبان شب ستیز من !
که من عاری عاری ام
از این آمال ناممکن !

نه امیدی
نه آمالی
نه حال بوسۀ خالی
نه باز عشق من را تیز چنگالی
که قلب نازنینت را به چنگ آرد
به سختی
سخت بفشارد
به خونریزی او کوشد
چو خونش ریخت خون نوشد
به خونخواهی عشق خویش !

کجایی ؟
نازنین گلپر !
مرا بودن بهانه
بهترین بهتر !
دلم می خواست
دلم می خواست می بودی
دلم می خواست می بودی و می دیدی
چه سان با جثه ای فرتوت
میان این همه مبهوت
میان این همه تندیس رؤیایی
میان گونه های خیس و تنهایی
چه رام آرام
می آیم !
چه رام آرام
می مانم !
و سرشار از غمی شیرین و ناپیدا
وبی انکه تنی آگه شود از رفتنم
آرام می پویم !
به سوی ...
کس نمی داند !
بلی شاید
ره بی انتهایی را !

به ناگه سست می مانم !
نگاهی پشت سر می افکنم
بی خود !

اثر از خلق بر جا نیست !
یکی از آنهمه تندیس پیدا نیست !
به غیر از جای پای من
بر این برهوت بی پایان
هویدا نیست !

... نباشد
هست کس یا نیست
سفر !
آری سفر باید !
به قعر بحر تنهایی
که در بود و نبود کس
کنون توفیر پیدا نیست !

ولی
ای بی قرین دلبر !
خیال تو
به پیکار غمم سنگر !
به عزم باز پوئیدن
قدم چون می نهم در ره
نگاهم در نگاهت نرم می پیچد !
زفرط شوق چشمانم
به روی ابر می بارد !
فرا می آید آهسته
به سوی من دو دست تو
که در رؤیای خود حتی
گمان هرگز نمی بردم !
غم کمبود آنها را نمی خوردم !
به نام حلقه ای در گردنم دستت می آویزد !
نفس هایت به روی گونۀ خیسم
به جانم
عشق می ریزد !
دلم از شور عشق آن گه
دگر در سینه جایش نیست !
به غیر از بر سر این آسمان آبی سرکش
دل من جای پایش نیست !

مرادم !
آخرین باور !
خیال سرکش رامت مرا رهبر !
چه آشوبی چه بلوایی درون سینه ام بر پاست !
حقیقت خواب یا رؤیاست یا وهم تنی تنهاست ؟!
نمی دانم ، مپرس از من ! مگو بر من ! مگو بر من ! همان به که ندانم چیست !

همین کافی است
تا من همچنان اینگونه ره پویم
به تنهایی
ترا جویم
و در قعر چنین حالی
در این اوج بی آمالی
تو من را من تو را گویم ؛

که ای تو ؟ یار بی یاور !
مرا جان ! ای یگانه من ! من ِ برتر !

شکر
زمستان 72
منِ برتر 42-83