شهد گلها/تقديم به جانبازان عزيز ومادران وهمسران زينب وارشان/از سري داستانهاي كوتاه/مهرگان

من طرف smattoori الأحد فبراير 07, 2010 5:37 am

- علي اون طرف رو نگاه كن داره بچه ها رو با توپش ومسلسلش ميزنه اون تانك لعنتي رو ميگم، بزنش ،زود باش

- چشم فرمانده همين حالا

آرپي جي رو گرفتم طرف آن تانك وبا الله اكبرشليك كردم ودرست خورد وسط تانك و آتش گرفت وشادي بچه ها

- دست خوش علي جان اي والله بابا تو ديگه كي هستي

لبخند من وبچه ها در هم گره خورد ودستان فرمانده كه بر پشت كمرم زد وبا غرور خاصي گفت:

- واقعا گل كاشتي علي آقا ببين همشون فرار كردند

- نه ديگه همش كار من نبود بچه هاي آرپي جي زنِ ديگه نيز بودند وبچه هاي ديگر

- در هر صورت اين تانك پيشاني دشمن بود

روز سختي بود از صبح درگيري وحالاشب همه آرام در سنگر نشسته

بوديم بوي باروت وعطر بچه ها ،عطر رايك نفر از مشهد آورده

بود و به بقيه ميزد ،آن عطر حرم بود وبچه هايي كه مشرف شده بودند

احساسشان پر كشيد به سمت حرم امام رضا و ديگران نيز كه مشرف

نشده بودند نيز همينطور ،خواب شيريني بود در فضاي آن عطر،من با

لبخندي شيرين در رويايي زيبا سير ميكردم كه به يك باره صداي چند

انفجار بلند شد زود لباس پوشيدم وآرپي جي را برداشته با بقيه بيرون

آمديم ،الله واكبر چه صحنه ي دل خراشي خون وفرياد همه جا را

گرفته بود وكلي از بچه ها شهيد وزخمي شده بودند وهواپيماي جنگي

هي بمباران ميكرد و پدافند را نيز زده بود ، در يك لحظه صداي

وحشتانكي را كنارم حس كردم و پرت شدم به طرفي ديگر احساسي

دردناك در پشت كمرم بود ،سوزش وگرما وجاري شدن خون وديگر

چيزي نفهميدم.

- دكتر حالش چطوره؟

- خدا را شكر به خير گذشت خون زيادي ازش رفته بود ولي از مرگ نجات پيدا كرد وخوب زير عمل دوام آورد

- يا قمر بني هاشم پسرم را نذر خودت كرده بودم واز تو ميخوامش
آه اين صداي مادرم بود كه اشك مي ريخت وبا دكتر صحبت ميكرد

- مادر قربونت بره به هوش آمدي

- مادر من كجايم؟!!!

- شيرازي پيش من قربونت برم

- مادر چي شده چرا نمي تونم پاهامو تكون بدم

مادر با گوشه چادرش اشكش را پاك كرد وگفت:

- پسرم تو قطع نخاع شدي ولي خودم تا زنده ام كنيزيتو ميكنم

دهانم بدجوري خشك شد وگفتم :

- آب ،آب ميخوام

مادر پارچه اي نمناك را روي لبم كشيد وگفت:

- يا قمر بني هاشم، شكرت كه بازم پسرم زنده است

چقدر اين رطوبت با آن كلام مادرم تسكينم داد و صبر را به من هديه كرد.

سالهاست كه با ويلچر بعد از كارم كه در يك شركت مخابراتي هست با

همسر مهربانم به پارك مي آييم و به رقص پروانه ها در اطراف گلها

نگاه ميكنيم .شيريني شهدي كه از گلها مي مكند را با ياد خاطره هايم

شيرين تر حس ميكنم حتي در غم هايش، باشد خدا اعمالم را قبول كند.

از سري داستانهاي كوتاه

سعيد مطوري/مهرگان